سيستم گرافيك

آنها را نمي شناختيم، سلاطين را. قهرمانان را. فاتحان سنتي اروپايي را. آنها طي بيست دقيقه دو گل خورده و در پايان 4-1 له شده بودند.
به گزارش "ورزش سه"، آنها طي شكست تاريخي در خانه پرتاب شده بودند به قعر چاه. قصه شان تمام شده بود. هزار روز سلطنت رئال در اروپا به پايان رسيده بود. تمام. تمام. تمام.

آنها بدترين هفته تاريخ معاصر باشگاه با سه بازي طي هفت روز را سپري كرده بودند. با سه شكست متوالي در برنابئو، دو بار برابر بارسا و سپس مقابل آمستردامي هاي جوان و بي ستاره. در مجموع با يك گل زده و هشت گل خورده. آنها در هلند پيروز شده بودند، ولي سقوط 3-5 طي دو ديدار با روحيه اي نزول كرده و بي نشان از اعتبار مادريدي آخرين چيزي بود كه انتظارش را مي كشيديم.

دلايل شكست چه بودند؟ يكي؟ دو تا؟ ده تا؟

سانتياگو سولاري سرگيجه گرفته، نمي دانست برابر دوربين هاي نشانه رفته چه واكنشي نشان دهد؟ دو تير دروازه اوايل نيمه نخست؟ دو تعويض متوالي كه با اشك و درد گره خوردند؟ غيبت مارسلو و ايسكو؟ نمايش كورتوا مقهور برابر ضربه هاي متوالي كه برابر آن ضربه آزاد چنان خفت بار زانو زد؟ واران به بند آمده برابر پاس هاي كوتاه و ظاهرا ساده تيره پوشان؟ كاسميرو مات شده برابر تاديچ؟ كروس بي خاصيت كه كيفيت نازل ضربه هاي كرنرش را باور نمي كرديم؟ مودريچ تنها مانده و شكست خورده در نبردهاي تن به تن؟ بنزما و ضربه هاي برباد رفته ديرآشنايش؟ گرت بيل كه حتي پس از ورود زود هنگامش حس و حالي براي جادوگري نداشت؟ طي ديدار مدام پرسش "گلزن تيم كيست؟" را تكرار كرديم و وقتي آسنسيو آن گل را زد كسي نبود از آن دفاع كند.

شايد هم همه چيز با غرور گره خورده بود، با تكبر. كاپيتان سرجيو راموس كه آگاهانه كارت زردي را به خود در ديدار رفت تحميل كرد و رفت و نشست آن بالا و فيلمبرداري فيلمش براي آمازون را ادامه داد. كاپيتان كهنه كار ما پايان قصه را خودش نوشته بود و همه چيز را پايان يافته مي پنداشت، ولي سخت در اشتباه بود، خيلي زياد. او يادش رفته بود فوتبال بازي گروهي هم هست. در آن كشاكش دنبال جاي خالي زيدان و جاذبه شخصيتي اش مي گشتيم. دنبال كريستيانو رونالدو كه طي سه فصل به طور متوسط در هر فصل 33/14 گل در ليگ قهرمانان زده بود. دنبال خيلي چيزهاي ديگر.

در سوي ديگر آژاكس با همان تركيب ديدار رفت بازي را آغاز كرد. نمايش دي يونگ، نرس، زي يچ و تاديچ - بهترين بازيكن ميدان كه در هشت بازي ليگ قهرمانان شش گل زده - معركه بود. ميان پسران اريك تن هاگ، شش بازيكن تركيب اصلي بازي رفت كمتر از بيست و دو سال داشتند و كاپيتان متيس دليت مدافع مياني تيم فقط نوزده سال دارد. آنها مجموعه اي بودند متكي به بازي هاي ظاهرا مدرسه اي يكي از قديمي ترين آكادمي هاي اروپا. بي ادا. بي اطوار. بازي شان در يك سوم آخر زمين رئال معركه بود... ولي آيا اين آژاكس هم بسان آژاكس 1995 غارت خواهد شد؟

همان تيمي كه رئال را از آن بالا پايين كشيد تا سايه هايي از رئال 2009 را ببينيم. زماني كه همه چيز فرياد مي زدند "بايد تغيير كرد، بايد دگرگون شد". اكنون براي رئال دوازده بازي از ليگ باقي مانده با دوازده امتياز فاصله از صدر جدول. در رده سوم و شش امتياز بالاتر از ختافه و هشت امتياز بيشتر از آلاوز كه يعني بايد راهيابي به ليگ قهرمانان را جدي گرفت.

همه اينها يعني پايان يك عصر طلايي. عصر فراموش نشدني رئال با سه قهرماني پياپي در اروپا و در حقيقت چهار قهرماني طي پنج فصل. لبالب از خاطره هاي شيرين. ولي خب ادامه قصه هاي شيرين ادامه دار ناممكن است و دير يا زود سرانجام همه چيز به تلخي مي گرايد و بايد قصه ديگري را آغاز كرد. رئال در آستانه فصلي ديگر ايستاده.

varzesh3.com